‘De urine is de spiegel van de innerlijke chemie, en de innerlijke chemie is de uitdrukking van de harmonie van de functies van de afzonderlijke organen. Daarom zijn we door goed te observeren van
alles wat je in de urine ziet, makkelijker in staat om het organisme goed te beoordelen’.

Hartung, fysioloog uit de 19e eeuw.

Voor de urinefunctiediagnose neemt men verse morgenurine. Men beoordeelt pH-waarde en specifiek gewicht en ook kleur, geur en eventueel aanwezige neerslag. Nu wordt de urine in zes verschillende reageerbuisjes verdeeld en ‘koud’ geobserveerd. Daarna worden de buisjes een paar minuten in kokend water gehouden en nu ‘warm’ bekeken. Door de temperatuurverhoging veranderen vaak de kleur, de neerslag en de eventuele blaasjes in de urine.

Met behulp van deze methode kan de therapeut conclusies trekken over het functioneren van het hart, de bloedsomloop, de nieren, de spijsverteringsorganen, de gal, de alvleesklier, de darm en de lever

In de natuurgeneeskunde levert deze methode een zinvolle holistische diagnose, die bovendien snel gaat.